Pencerenin önünde bir kuşun kanat çırpmalarını seyrediyor bir çocuk. Gözleri dolu, onun sığınmak için bir yer aradığını söylüyor. Bazen şekiller içinde gizli kalmış anlamlar seslenir bize. Küçük seslerin içinde kendilerini ifade ederler, ama bazen de hiçbir ses renklerin yalnızlığını duyuramaz.
Hande Bilten’in resimleri işte bir anlamda mekanları parçalıyor, bizi alıp uzayın derinliklerinde yolculuğa çıkarıyor, siyahın, kırmızının kendi içindeki yakınlıklarıyla tanıştırıyor. Aynı renklerin ayrı dizelerle, ayrı şiirlerde varoluşunu simgeliyor, boşluğu hissetmenin zorluğunu, imkansızlığını ve büyüsünü yansıtıyor.
Güneş belki yolu aydınlatmak için, belki de ihtişamlı sarılığını duyurmak için bize sesleniyor. Nefes almamızı, zamanın basamaklarında yürümemizi sağlıyor.
Çizgiler, daireler arasında nasıl dolaşmamız gerektiğini fısıldıyor bize.
Ve parçalanmış zamanın dilimleri arasında zihin ve şekiller kuşkuyu, belirsiz mekanları yanında taşıyor ve sıkıştırılmış boşluğun merdivenlerinde bize coşkuyla el sallıyor.
MEHMET GÜRELİ